9 listopada 2012r w Miejskim Centrum Kultury odbył się rasowy wieczór „Stand-up Bez Cenzury” (http://facebook.com/standupbezcenzury).
Jest to wspólny projekt trójki dobrych kumpli, czyli Abelarda Gizy, Katarzyny Piaseckiej i Kacpra Rucińskiego. Od listopada 2010 roku występują razem w klubach całego kraju, tworząc rasowe wieczory stand-up.
Fotorelacja
Foto: portal skarzysko24.pl
Kilka informacji o Abelardzie, Kasi i Kacprze:
Abelard Giza – szerszej publiczności znany z kabaretu LIMO, którego jest liderem. W stand-upie nie boi się dotykać tematów ważnych i kontrowersyjnych.
Link do video Abelard: http://www.youtube.com/watch?v=m3wDn17LuvY
Katarzyna Piasecka - kobieta po trzydziestce, najbardziej znana z podejmowania tematów damsko-męskich. Charyzmatyczna, lubiąca
bezpośredni kontakt z widzem. Wcześniej przez kilka lat związana ze sceną kabaretową, a teraz doskonale odnajdująca się na scenie stand-upowej. Link do video Kasi: http://www.youtube.com/watch?v=3YMZhWCobE8
Kacper Ruciński - młody, zdolny komik pochodzący z Malborka.
Kacper wie, co chce powiedzieć i robi to w błyskotliwy, inteligentny, a czasem bezczelny sposób. Bardzo ceniony zarówno w środowisku kabaretowym, jak i stand-upowym. Link do video Kacpra: http://www.youtube.com/watch?v=Zl4YupjcMRs
Wywiad:
9 listopada 2012r. w naszym mieście pojawi się ekipa „Stand-up Bez Cenzury”, czyli Katarzyna Piasecka, Kacper Ruciński i Abelard Giza. Rozmawiamy z Nimi o ich wspólnym projekcie, o stand-upie i o tym, czego możemy się spodziewać po zbliżającym się wieczorze w Miejskim Centrum Kultury.
Co to jest stand-up?
Katarzyna Piasecka: Stand-up to popularna na całym świecie forma rozrywki. Coraz bardziej rozwijająca się również w Polsce. Wychodzimy na scenę jako my, nie postaci i opowiadamy o sprawach nas dotyczących. Bezpośrednio i śmiesznie.
KACPER RUCIŃSKI: Dokładnie. Wychodzi człowiek i gada. Gada ciekawie, śmiesznie, interesująco. Pokazuje siebie. Swoje obawy, przemyślenia, poczucie humoru, osobowość. Publiczność ma dwa wyjścia. Pójść za nim, albo nie. Jak w życiu.
ABELARD GIZA: I najczęściej idzie. Występ stand-upowy kojarzy mi się z opowiadaniem żartów i anegdot na imprezie. Stand-upper musi być duszą towarzystwa. Swoją osobowością przyciągnąć widza, rozbawić go, ale też zaskoczyć, wzruszyć czy czasem nawet wkurzyć.
Ten luźny „imprezowy” klimat podbija atmosfera klubu, w którym stand-up się narodził, czyli piwo, stoliki, przyciemnione światło, a także brak tematów tabu, potoczny język, czy improwizowana rozmowa z publicznością.
KP: To dodaje naszym wieczorom luzu, powodując niemal całkowite zniknięcie bariery między nami, a publicznością.
KR: Ale nie całkowite, bo to jednak my stoimy na scenie…
Czym się różni stand-up od kabaretu? I co robi się trudniej/łatwiej?
KP: Stand-up i kabaret mają wspólną cechę - rozbawienie publiczności. I na tym podobieństwa się kończą. Bo stand-up poza rozbawieniem ma wzbudzać również emocje. Możesz się nie zgadzać z tym, co pada ze sceny. Możesz krzyknąć: „Dokładnie! Mam tak samo”. Podejmowane tematy nie rzadko prowokują Cię do myślenia, do analizy. Oczywiście, że nie walimy ze sceny jedynie ciężkimi tematami. Jeśli jednak mielibyśmy na to ochotę, to jak najbardziej możemy to zrobić. To chyba jest jedna z ważniejszych różnic między stand-upem, a kabaretem – wolność. Wychodzę i mówię o tym, na co mam ochotę. Tematy cięższe, lżejsze, zupełnie błache – proszę bardzo.
AG: W stand-upie wychodzę na scenę prywatnie. Jako Abelard Giza. Mówię o swoich osobistych odczuciach i refleksjach. Nie mogę ukryć się za postacią, tak jak to robię w kabarecie. Poza tym na scenie stoję sam. Całą odpowiedzialność za to co i jak mówię, biorę na siebie. Dlatego stand-up wydaje mi się zdecydowanie trudniejszy.
KP: Trzymać się w pojedynkę na scenie, kiedy coś nie idzie… Trudna sprawa. Szczególnie dla mnie i dla Abelarda, bo mamy porównanie z graniem w kabarecie. Kacper ma pewnie inaczej…
KR: Mi osobiście robi się łatwiej stand-up. Z kabaretem miałem mało wspólnego. Stand-up różni się energią, różni go od kabaretu relacja, jaka łączy występującego z
oglądającym. Jest bardziej bezpośrednia, bardziej wprost bez metafor, dźwigni, czy zasłony z rekwizytów i dżingli.
Dlaczego robicie stand-up?
AG: Robię stand up ze względu na wolność jaka się z nim wiążę. Mogę mówić o czym chcę i jak chcę. W ciągu jednego występu poruszam mnóstwo różnych tematów. Dzielę się z widzem czymś dla mnie ważnym np. opinią na temat kościoła, a za chwilę opowiadam, że dziwią mnie wędkarze, którzy noszą ciuchy moro. Poza tym atmosfera, o której wspomniałem na początku, jest niesamowita. Każdy występ stand-upowy to niepowtarzalne wydarzenie, które dzieje się tu i teraz.
KR: To co dzieje się przy występie stand-upowym jest czymś uzależniającym. Jest super doznaniem, jakiego kabaret raczej nie uświadczy. Gramy w klubie dla wyluzowanych ludzi przy piwku. Każdy może wrzucić do dyskusji swoje dwa grosze i nikt mu tego nie wypomni. Atmosfera iście koleżeńska, a jednak jedna osoba jest na scenie a reszta siedzi przy stolikach.
KP: Dlaczego ja robię stand-up? Właściwie mogłabym powtórzyć wszystko, co powiedział Kacper i Abelard.
